Ποίηση λυρικής ωριμότητας.
Εικόνες εύκρατης ευαισθησίας, που διαυγάζουν την συγκίνηση και ενεργούν ως
καταλύτης. Αισθήματα Δωρικής λιτότητας μπροστά στον αρχέγονο ναό της ανθρώπινης
ύπαρξης, είναι ορισμένες σταθερές της νέας ποιητικής συλλογής «Σε πτώση δοτική», του Κ. Γεωργίου που
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ιωλκός.
Μία δόκιμη ποιητική
σύνθεση, η οποία αντικατοπτρίζει, την γλωσσική επάρκεια και το συναισθηματικό
εύρος του δημιουργού της, δεδομένου ότι τα ποιήματα του Κ. Γ, δεν καταθέτουν,
δεν εικονογραφούν, απλώς, το συναίσθημα· δραματοποιούν, πάνω απ’ όλα, το βίωμα,
πολλαπλασιάζοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την αγωνία του πεπραγμένου που
αποτυπώνεται επαρκώς στους στίχους, καθώς επιχειρούν να αναστήσουν τον χαμένο
μύθο της αθωότητας· ένα αίσθημα που περιστρέφεται γύρω από την πεπερασμένη αίσθηση
της απώλειας.
Χώρος, πεδίο σύνθεσης,
το βίωμα, μέσα από το οποίο, προσπαθεί να αντλήσει στοιχεία, όρα αντοχές, ικανά
(ες) να περισυλλέξουν τα εσωτερικά σπαράγματα, να επουλώσουν τα υπαρξιακά κενά και
μέσω αυτών να ανασυνθέσουν την οντολογική ταυτότητα του ατόμου.
Με εφαλτήριο τον έρωτα,
που λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος (ύπαρξης και ανυπαρξίας, παρουσίας και
απουσίας), προσπαθεί να σπάει τις συμβάσεις και δι’ αυτού να διανοίξει τις
πύλες της συνεύρεσης· της σύνθεσης· της ταύτισης· της αποδοχή ―στοιχεία που
οδηγούν στην εσωτερική, συναισθηματική φόρτιση που γεμίζει το υπαρξιακό κενό.
Αυτό που δίνει ιδιαίτερη αξία στην ποίηση του Κ. Γ, είναι η αισθητική του λόγου· η λυρική διαχείριση των συναισθημάτων, σε αντίθεση με τα πεζά, δοκιμιακά του μέρη στα οποία ελλοχεύει μία υποδόρια υπερβολή. Μια διαχείριση που ανάγεται σε ποίηση ουσίας, σε αντίθεση με τον φορμαλισμό, που είναι μια παραπλανητική προσπάθεια, σκοπό έχουσα, να αναγορεύσει σε ποίηση, οποιαδήποτε απόπειρα γραφής με την μορφή της στιχουργίας, του βερμπαλισμού ιδιαίτερα, που, ναι μεν, ηχεί ως γλαφυρή σύνθεση κρουστών, πλην όμως, πόρρω απέχει, από το να πληροί τους όρους, πολλώ δε μάλλον, να είναι, ένας ουσιαστικός ποιητικός λόγος ―λόγος αφαιρετικού, εννοιολογικού προβληματισμού.
Είναι έντονα
συγκινητικές οι συναισθηματικές, λυρικές εικόνες που επεξεργάζεται ο Κ.Γ, στοιχείο απαραίτητο της
ουσιαστικής ποίησης, η οποία αντιμάχεται, όσο και αν αποτυγχάνει, τον εύκολο
φορμαλισμό, που τείνει να γίνει, εάν δεν έχει γίνει, κυρίαρχη
εκδοχή της εποχής μας· μια εποχή στην οποία η σύγχυση και ο εντυπωσιασμός
κατέχουν πρωτεύουσα θέση, δυστυχώς,
καθώς υπονομεύουν τα βάθρα της συναισθηματικής μας σταθερότητας, στο
όνομα ενός καταναλωτικού ηδονιστικού κορεσμού, μιας επιφανειακής επιβεβαίωσης· αναγκαία συνθήκη, για να υπομείνει,
ίσως, κανείς, την ατομική του μοναξιά, το κοινωνικό του περιθώριο.
Η ζεύξη, λυρισμού και
δραματικότητας: (ΚΗΠΟΙ
ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ)· η λιτότητα που περιέχει
το άρωμα της ματαιοδοξίας του δημιουργού
(ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ
σ. 66)· η έννοια της ανταποδοτικότητας: (ΣΥΝΕΧΕΙΑ
σ. 70)· (ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ
ΣΗΜΑ
σ. 85)· (ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ
ΚΑΙΡΩΝ
σ. 86)· τα (ΓΥΑΛΙΝΑ
ΜΑΤΙΑ
σ. 88) και λοιπά, όπου ο ποιητικός λόγος καλπάζει ως κάθιδρο άτι για να συναντήσει τα ποντοπόρα συναισθήματα, τους παφλάζοντες
στεναγμούς υδάτων και αγαλμάτων,
δηλώνουν του λόγου το αληθές!
Ποίηση σκοπού; Ποίηση
ουσίας, θα λέγαμε, δεδομένου ότι τα ποιήματα του Κ.Γ, τόσο
σε επίπεδο μορφής, όσο και σε επίπεδο λόγου, περιεχομένου, είναι αναγνωρίσιμα·
εμπεριέχουν λυρισμό και συναισθηματική πληρότητα, οπότε είναι αφετηρία έντονου προβληματισμού
και συναισθηματικής ενδοσκόπησης!
