Πεζογραφία

                          

             

Ένας κόσμος που σβήνει πάνω στον δυνατό πόνο, ένας κόσμος που αγωνιά και μετατοπίζεται κουρασμένος στον χώρο της αδιαφορίας  που βουλιάζει στο ψυχικό χάος, συνθέτει το τραγούδι ενός τρελού.

Μέσα στην προέκταση του πολέμου, υπό βάρος της υπαρξιακής  ανάγκης για μια σωστή τοποθέτηση στο ασυνάρτητο χάος μιας κοινωνίας με ακρωτηριασμένους τους ήρωες  περιθωριοποιημένος σε έναν φθηνό συμβολισμό ζωής  ανισόρροπος  σχεδόν υστερικός στον φανατισμό του, ο άνθρωπος, καταπιέζεται από έναν λανθάνοντα ρυθμό που μηχανοποιεί και καταστρέφει κάθε προσπάθεια ανθρωπισμού.

Μια μυστική ελπίδα πάνω στα ερείπια της ναρκωμένης συνείδησης.

Δ.Μ

αφετηρίες προβληματισμού...


 
"... έχει την αγριότητα και τον πρωτογονισμό που έχουν όλα τα καθαρά πράγματα. Τα ίσια, τα χωρίς προετοιμασία εγκεφαλική...

... φράσεις που εκπέμπουν μηνύματα, από το χάος στο χάος, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από γη σε γη, από κενό σε κενό. Μηνύματα ανθρώπων που κινούνται σήμερα σαν να πρόκειται να λείψουν αύριο...

... οι ήρωες του έργου είναι αφετηρίες προβληματισμού. Είναι πομποί και δέκτες μιας και μόνης χρονικής στιγμής: της στιγμής που το πρόσωπό μας ξεκαθαρίζει μέσα στο πυκνό πλήθος από ανόμοια πλάσματα και γίνεται ο φορέας μιας αγωνίας παγκόσμιας. Ο φορέας ενός προβλήματος που λέγεται “επιβίωση και υπαρξιακή αγωνία” και “επιβεβαίωση της ύπαρξης... ".

Κωστούλα Μητροπούλου.



*                   

                                                             

               


 

  

αξιοπρεπής φορέας... 

Ο Δημήτρης Μάνος, αξιοπρεπής φορέας των επαρχιακών του βιωμάτων, αυτά τα αγνοημένα τιμαλφή, μας προσκαλεί μέσα από την πρωτογενή του γραφή, να γνωρίσουμε την λυρική ελλαδική ενδοχώρα και την ράτσα των "ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΩΝ  ΠΕΛΑΡΓΩΝ".

   Η αποδοχή της πρόσκλησης προϋποθέτει θάρρος, γιατί υποχρεώνει τον  αναγνώστη να προσέλθει σε αυτή την συγγραφική κατάθεση γυμνός από τις διανοητικές διεργασίες και τις διαμορφωμένες αισθητικές αυτών των εύμορφων ελληνικών καιρών της νεύρωσης και του ορθολογισμού που μας νομιμοποιούν κοινωνικά ως εφηρμοσμένους πολίτες.

    Το κίνητρο συμμετοχής σε αυτό το επαρχιακό γλέντι είναι το κέρδος που αποκομίζει ο αναγνώστης μέσα από τη βιωματική σχέση με τους υπόλοιπους προσκεκλημένους του έργου. Με...
   
  ...την αναθροσύνη των συναισθημάτων που κάνει τον έρωτα τραγικό· τις ψυχώσεις που εμπεριέχουν και αναπαράγουν οι κοινωνικές συμβάσεις του επαρχιακού μικρόκοσμου· το επαρχιακό τοπίο ως κρεματόριο ονείρων· τα εγκλήματα βιασμού και ρατσισμού των κομματικών ιδεολογημάτων· τις ανθρώπινες σχέσεις ζωής στις οποίες κυριαρχούν η εκδίκηση των απωθημένων και ο ανταγωνισμός των συμπλεγμάτων·  την μοναχική και επίπονη διαδικασία της αδιέξοδης επιβίωσης· την γελοιότητα της προκατάληψης· την ταύτιση του καλού με το "εμείς" και του κακού με τους "άλλους", τους διαφορετικούς.

 ...Το μυθιστόρημα του Δημήτρη Μάνου, κινείται σε πολλαπλά επίπεδα και πολλαπλές ατομικές, κοινωνικές, ψυχολογικές, πολιτικές, ιστορικές προεκτάσεις, πράγμα που κάνει το έργο, βοηθούσης και της γλώσσας του, απόλυτα βιωματικό και τους χαρακτήρες άμεσα αναγνωρίσιμους.

    

Β. Βασιλειάδης.

.

η τσακισμένη περηφάνια!

«ΟΙ ΤΣΑΚΙΣΜΕΝΟΙ ΠΕΛΑΡΓΟΙ» είναι ένα ενδιαφέρον κείμενο και αυτό οφείλεται στην ψυχογραφία των προσώπων και στην αφηγηματική του τεχνική...

... που γίνεται όμως πιο ενδιαφέρον στη δεύτερη ανάγνωση, καθώς τότε εντοπίζονται οι ρωγμές που καθιστούν τον αναγνώστη συνδημιουργό και όχι παθητικό καταναλωτή σελίδων... 

... Ο αφηγητής γυμνώνοντας τα πρόσωπα πλήρως από τα εξωτερικά τους γνωρίσματα και αποκαλύπτοντας τις μυστικές διεργασίες του ψυχισμού τους, από τη μια, αποφεύγει τον κίνδυνο της ηθογραφίας, κι από την άλλη,  συναρπάζει τον αναγνώστη και τον εντάσσει στην περιπέτειά τους. 

Πρόσωπα που έχουν την περηφάνια μέσα τους και θέλουν να τη δείξουν, πελαργοί που λαχταρούν να πετάξουν, μα είναι ήδη τσακισμένοι. Δέσμια των κοινωνικών συνθηκών, της άγνοιας και της μιζέριας, των ανόητων προκαλύψεων και των κοντόθωρων εγωισμών, δεν καταφέρνουν να σπάσουν τα δεσμά και να περάσουν τα σύνορα, υποκύπτοντας τελικά στην κατασκευασμένη τους μοίρα, που είναι και μοίρα της ελληνικής μεταπολεμικής επαρχίας.

  ...

 Θανάσης  Μαρκόπουλος.

.

της καταπίεσης και του ρατσισμού.

   ... Οι «Τσακισμένοι Πελαργοί» είναι το  μυθιστόρημα του Δημήτρη Μάνου στο οποίο η ιστορική μνήμη καθρεφτίζει τις αγκυλώσεις της Ελληνικής περιφέρειας στη μεταπολεμική περίοδο όσο και στα σύγχρονα χρόνια της δικτατορίας. Πρόκειται για ένα χρονικό που προσπαθεί να ανασύρει στην επιφάνεια τον κοινωνικό ιστό του χθες, να θυμίσει στις γενιές των ανθρώπων που έζησαν σε δύσκολες συνθήκες και δοκιμάστηκαν αμέσως μετά την Κατοχή και τον Εμφύλιο, τη φτώχεια και τη δυστυχία.    Οι ήρωες του έργου κινούνται σε συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο, βιώνουν την κοινωνική καταπίεση και τον ρατσισμό. Κινούνται με δεδομένες συμπεριφορές, πολιτικές και συμπεράσματα.

    Στόχος του συγγραφέα είναι να προκαλέσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη ώστε «να γνωρίζει την κοινωνιολογία του χθες αν θέλει να μην αντικρίζει την κοινωνική πραγματικότητα σαν γραπτή  μυθοπλασία  και  την ιστορία σαν απλή  παρελθοντολογία  μεθαύριο, με την πεποίθηση ότι, «ο  μόνος  τρόπος να εξηγήσει το σήμερα και το αύριο κανείς είναι η παρθενική   απλότητα του χθες στην πιο αυθεντική της μορφή, αυτή της περιφέρειας, που αγγίζει την παιδική αθωότητα.

    Οι εμπειρίες της γενέθλιας επαρχιακής γης έχουν αποτελέσει το απαραίτητο συγγραφικό υπόβαθρο για τον συγγραφέα, ώστε να ασχοληθεί περισσότερο με την κοινωνική μνήμη, να αναδείξει τις πολιτιστικές και εθνολογικές αιχμές του δόρατος της γενέθλιας γης μέσα από ιστορικές ετυμολογικές και γεωγραφικές αναφορές. Οι «Τσακισμένοι Πελαργοί» αναδεικνύουν χαραχτήρες με αιρετική διάθεση και βαθύ προβληματισμό. Η γλώσσα, το ύφος, η σύνθεση του μύθου και της πλοκής διαφέρουν από τους τρέχοντες όρος γραφής..

...
 

Δημήτρης  Γκιώνης

                           

*

ένας συγγραφέας που ζει και δημιουργεί "εκτός 
των    τειχών"   

    
 Ο Δημήτρης Μάνος εμφανίστηκε στα γράμματα με μία συλλογή διηγημάτων. Ακολούθησαν άλλες δύο, μία συλλογή διηγημάτων και τέσσερα θεατρικά έργα, που σημαίνει ότι ο δημιουργός δεν δούλεψε επί ματαίω. Και να που τώρα  βουτά στην πεζογραφία με το το μυθιστόρημα: «Τσακισμένοι Πελαργοί»  που ένα μήνα μετά την κυκλοφορία βρίσκεται στην 2η έκδοση. Πράγμα που σημαίνει κάτι!

    Οι «Τσακισμένοι Πελαργοί» είναι ένα έργο κοινωνικών και ατομικών καταστάσεων, ένα έργο ιστορικής συμπύκνωσης. Ένα έργο που κινείται σε πολλαπλά επίπεδα, όπου κυριαρχούν, ο έρωτας, οι προκαταλήψεις, ο ρατσισμός της ιδιαιτερότητας, το ιδεολογικό – πολιτικό περιθώριο κ.ά, με αποκορύφωμα την προσπάθεια των ανθρώπων να ελέγξουν τις καταστάσεις, να απελευθερώσουν το συναίσθημα και να διαβούν τις συμπληγάδες της σκληρής επιβίωσης.

    -Και ο λόγος που γράφτηκε;

    «Το έγραψα για να φέρω στην επιφάνεια, την άλλη, την ξεχασμένη και τόσο αυθεντική, λυρική φωνή της ελλαδικής επαρχίας εφ’ ενός και αφ’ ετέρου για να δούμε την αθέατη πλευρά   των ανθρώπων της περιφέρειας, οι οποίοι κρύβουν μέσα στην απλότητά τους θησαυρούς ευαισθησίας και μια ματιά όλο πόνο και περιεχόμενο. Το έγραψα τέλος, σαν φόρο τιμής  στην ελλαδική επαρχία, τέκνο της οποίας είμαι και στην οποία ζω συνειδητά»

    -Έχοντας γράψει θέατρο, και μάλιστα με επιτυχία, γράφοντας τους «Τσακισμένους Πελαργούς», αυτό σημαίνει διαζύγιο με το θέατρο;

    «Καθόλου. Αφ’ ενός δεν εγκατέλειψα και δεν πρόκειται να εγκαταλείψω ποτέ το θέατρο και  εφ’ ετέρου σπέρματα θεατρικά υπάρχουν νομίζω αρκετά και στο συγκεκριμένο έργο, όπου  προσπάθησα  να αναδείξω και πάλι τον ποιητικό, θεατρικό λόγο»

    -Τι σημαίνει να ζεις και να δημιουργείς στην επαρχία;

    «Η μεγαλύτερη προσφορά της επαρχία είναι η απομυθοποίηση προσώπων και πραγμάτων. Στην επαρχία, χωρίς την καθαρότητα, την ειλικρίνεια, είναι δύσκολα κανείς να ζήσει και αυτό γιατί η διαφάνεια και οι, απόλυτα, προσωπικές σχέσεις δεν αφήνουν περιθώρια να αναπτυχθούν μύθοι, ίντριγκες, αυλές, κυκλώματα, πράγματα που μπορούν να αναπτυχθούν στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η ζωή στην επαρχία, είναι μια καθημερινή διαδικασία όπου δίνει εξετάσεις σε καθημερινή βάση κανείς και όταν δεν είναι ευθέως ανάλογη η στάση ζωής με το έργο του δημιουργού, η κοινωνία τον αποβάλλει»

    -Πως αντιλαμβάνεσθε την πολιτιστική συμπεριφορά της πολιτείας απέναντι στην επαρχία;

    «Ορισμένα πράγματα έχουν ιδιαίτερες  ευαισθησίες ξέρετε, όπως τα ζώα, τα παιδιά και οι γυναίκες. Εξαρτάται πως τα αγγίζει, τα προσεγγίζει κάνεις και δυστυχώς η πολιτιστική – πολιτισμική προσέγγιση και αντιμετώπιση της πολιτείας, κεντρικής και τοπικής, δεν διακρίνεται από ευαισθησία γενναιότητα και γενναιοδωρία. Είχε και έχει μια υπεροπτική, αδιάφορη, σκληρή αντιμετώπιση και συμπεριφορά το Κέντρο προς την επαρχία. Από μια κοινωνία όμως, που κινείται στον ρυθμό της σχιζοφρένειας και του Τουρκομπαρόκ, ποια ευθύνη και ποια ευαισθησία μπορεί να απαιτήσει κανείς;

    -Οπότε, πως αισθάνεται κανείς στην περιφέρεια;

    «Σαν Έλληνας της διασποράς»

     
     ΕΛΕΥΕΡΟΤΥΠΙΑ

*  

       


   
  






Ο έρωτας, το περιθώριο, η μοναξιά, η σκληρή απομόνωση, είναι μερικά από τα θέματα που συνθέτουν τον πυρήνα του έργου.

Μια γυναίκα που ερωτεύεται παράφορα, κεραυνοβόλα.

Ένας ιδεολόγος μπροστά στην κατάρρευση της ιδεολογίας του.

Ένας επιστήμονας που βρίσκεται αντιμέτωπος με την συνείδησή του.

Ένα νεαρό ζευγάρι που βιώνει την τραυματική εμπειρία της άμβλωσης.

Μια γυναίκα τη στιγμή που την εγκαταλείπει το σώμα της.

Ένας έφηβος που τον πνίγει το αδιέξοδο, η ερημιά…

Δ.Μ

---------------------------------------------

καθρέφτης της σύγχρονης κοινωνίας

 
Το διήγημα "Ένας έρωτας ιοβόλος" δίνει τον τίτλο στην παρούσα συλλογή διηγημάτων του Δημήτρη Μάνου. Πρόκειται για πρωτότυπα και σύγχρονα διηγήματα στο τέλος του 20ου αιώνα μα και του οικονομικού και πολιτικού στάτους που του κατευθύνει, παντί τρόπω, τη ζωή. Ο λόγος του συγγραφέως σε μάλλον γοργούς ρυθμούς ρέει αβίαστα, παρασύροντας τον αναγνώστη στην δίνη των δρώμενων που ο Δημήτρης Μάνος φτάνει ως τις πιο  ακραίες  μορφές αντίδρασης.

 ...Τα διηγήματα του Δημήτρη Μάνου αποτελούν τον καθρέφτη της σύγχρονης κοινωνίας όπου το ανέφικτο συμπλέκεται με το ονειρικό για να καταδείξουν τη γύμνια της ψυχής ενός κόσμου που γκρεμίζεται από τον ίδιο τον πολιτισμό και τις συμβάσεις του...

     ... Παρά τον υπάρχοντα εδώ ρεαλισμό, που είναι φανερόν ότι λειτουργεί σαν ασπίδα προστασίας του συγγραφέα, είναι βέβαιον ότι αυτός διαθέτει τις απαιτούμενες αντιστάσεις για να μην γίνει μέρος του συστήματος. Γι' αυτό, αλλά και για όλα τα προηγούμενα προτείνεται στον σκεπτόμενο και προβληματιζόμενο αναγνώστη.

Γ.  Πετρόπουλος

«ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ».

        

*

       εξερεύνηση στα ανθρώπινα άδυτα

      
     Ο έρωτας, το περιθώριο, η μοναξιά, η σκληρή απομόνωση της επαρχίας είναι μερικά από τα θέματα που συνθέτουν τoν πυρήνα αυτού του έργου. Εμείς θα λέγαμε πως πρόκειται για μια σπάνια συλλογή διηγημάτων που ομολογουμένως αιφνιδιάζουν με το ενδελεχές της σκέψης κι επιπλέον με το ξεδίπλωμα των ανθρωπίνων αισθημάτων έτσι όπως ίσως ελάχιστοι –ακόμη και από τους γράφοντες μπορούν να δουν, να περιγράψουν, να καταγράψουν!

     Βαθύς γνώστης της ανθρώπινης ψυχής, όπως και των ανθρωπίνων αντιδράσεων ο συγγραφέας για άλλη  μια φορά μας κάνει να διαβάζουμε το πόνημά του με κομμένη την ανάσα.

    Μόνον όσοι έχουν ζήσει στην περιφέρεια και τις περιθωριοποιήσεις που αυτή περνάει στους ανθρώπους, υποχρεωμένους να ζουν με τα «μη» και τα «όχι» της μικρής κοινωνίας που σπάνια καταξιώνει, ενώ πολύ εύκολα κατακρίνει και επικρίνει, μπορούν να δώσουν τόσο ανάγλυφα ψυχογραφήματα όπως αυτά που τόσο απλόχερα μας προσφέρει ο Μακεδόνας συγγραφέας.

     Καταγραφές σαν τις δικές του σπανίζουν ιδιαίτερα όταν καταπιάνεται με απλές θεματικές που η πολυπλοκότητά τους έχει σαν πυρήνα τις ανθρώπινες αδυναμίες, την αδυσώπητη μοίρα που γράφει πάντα τον επίλογό τους, ενώ ο συγγραφέας αναλύει λεπτομερειακά τα δεδομένα με μια καταγραφή που το λιγότερο θυμίζει Ντοστογιεφσκική  περιπλάνηση στα ανεξερεύνητα ανθρώπινα άδυτα αυτής της αδυσώπητης πάλης για εξισορρόπηση ανάμεσα στα «πρέπει» και τα «θέλω» των αδυναμιών που αλληλοσυγκρούονται δίχως εξισορρόπηση στην αιώνια πάλη του ανθρώπου  προς την ομορφιά και το όραμα.

    Εις μάτην όμως!

    Γιατί κάπου πάντα υπάρχει η αχίλλειος πτέρνα του καθενός, ο όφις ο ιοβόλος, που υπεισέρχεται στην καθημερινότητα, μεταβάλλοντας την σε κόλαση Δαντική, ενώ οι άνθρωποι πέφτουν θύματα μας ανομολόγητης πίεσης, που ταλανίζει συνειδήσεις, γκρεμίζει «πιστεύω», διαφοροποιεί ταπεραμέντα, ισοπεδώνει αντιστάσεις.

    Είναι γνωστός σε όλους μας τούτος ο χορός, τούτη η προσπάθεια του ανθρώπου που γίνεται ισορροπιστής, σχοινοβατώντας στις τεντωμένες σαν σύρμα αντοχές του, πριν το σκοινί των αντοχών κοπεί, είτε ηθελημένα, είτε αθέλητα, φέρνοντας τον άνθρωπο κατάκοπο πια στο τέλος μιας οδοιπορίας δίχως λύτρωμα...

    ...    

    Ο Δημήτρης Μάνος στο έργο του «Ένας έρωτας ιοβόλος» μας δίνει ένα αφήγημα συγκλονιστικό.

ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΕΛΑ

"Η   ΗΜΕΡΑ" ΠΑΤΡΩΝ.

*


      «οι κληρικοί ενδίδουν στον έρωτα»  

     Το να είσαι συγγραφέας και να ζεις στην  επαρχία δεν είναι και πολύ διαδεδομένο, αν σκεφθεί κανείς πως η διανόηση έχει ουσιαστικά  εγκλωβιστεί σε Αθήνα – Θεσσαλονίκη. Η περίπτωση όμως του Δημήτρη Μάνου αποτελεί φωτεινή εξαίρεση. Και λέμε φωτεινή γιατί η συνειδητή επιλογή του  να ζήσει στην όμορφη Καστοριά αντανακλάται και στη γραφή του. Τελευταίο δείγμα της οποίας είναι η συλλογή διηγημάτων, «Ένας έρωτας ιοβόλος» από τις εκδόσεις «Κέδρος».

     Δέκα βιβλία έχει στο ενεργητικό του ο γεννημένος στην Κυψέλη του Γράμμου  συγγραφέας. Θέατρο, ποίηση, πεζογραφία...

     ...

    «Η επαφή με τη λίμνη υπήρξε για μένα καθοριστική εμπειρία» μας εξομολογείται. «Ακόμα νιώθω να αγγίζω την ομορφιά της, σαν να ζω στο όνειρο. Έχει μια Βυζαντινή, αυτοκρατορική αίγλη αυτή η πόλη και τόσους συμβολισμούς...»

    -Επιλέξατε να ζήσετε στην επαρχία, όμως ένα από τα θέματα με τα οποία καταπιαστήκατε στο νέο σας βιβλίο είναι η σκληρή απομόνωσή της...

    «Ναι. Γιατί μια τέτοια επιλογή, αναμφισβήτητα, συνεπάγεται και προβλήματα, όχι όμως αρκετά για να την αποτρέψουν. Η ανάγκη αντίστασης απέναντι στην αστυφιλία είναι πλέον επιτακτική. Ζώντας στην περιφέρεια δεν βομβαρδίζεσαι από ερεθίσματα που δεν είσαι σε θέση να επεξεργαστείς. Τα πράγματα τα βιώνεις στο συνειδητό και όχι στο ασυνείδητό σου»

     Γιατί διηγήματα.

    -Αυτή είναι η δεύτερη συλλογή διηγημάτων σας. Γιατί επιλέξατε αυτή την επιλογή διήγησης;

    «Το διήγημα, μαζί με την ποίηση και το θέατρο είναι τα δυσκολότερα είδη. Προϋποθέτουν συγκεκριμένα όρια μέσα στα οποία πρέπει να αποδώσεις έναν ολοκληρωμένο μύθο, μια ολοκληρωμένη ιστορία – δράση. Κακώς θεωρείται, αν θεωρείται, εύκολο είδος. Δυστυχώς όμως βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία. Προσωπικά ασχολήθηκα μετά από  παρότρυνση του θεατρικού κριτικού Βάϊου Παγκουρέλη ο οποίος πίστευε πως θα έπρεπε να ασχοληθούν δόκιμοι συγγραφείς με το διήγημα, γιατί είναι είδος προς εξαφάνιση. Ευελπιστώ ότι θα υπάρξουν εραστές

    -Το πρώτο και μεγαλύτερο διήγημά του νέου σας βιβλίου, το «Ένας έρωτας ιοβόλος», περιγράφει τον απαγορευμένο έρωτα ενός κληρικού και μιας γυναίκας. Πως σας απασχόλησε αυτό το θέμα;

«Πάντα με προβλημάτιζε η σχέση αυτή -σχέση κληρικού και κοσμικού, και πάντα επιθυμούσα να την εκφράσω, να την καταθέσω. Είμαι γόνος κληρικού ξέρετε. Αλλά δεν ήθελα να την κάνω σίριαλ, φθηνό ρομάντζο. Το εγχείρημα είναι μια ψυχολογική προσέγγιση στο μεγαλείο του έρωτα και την δυσκολία επιλογής.

     -Η τελική επιλογή όμως, αυτή του κλήρου, με τραγική μάλιστα κατάληξη, μοιάζει λίγο αναμενόμενη – για κάποιους ίσως συντηρητική...

     «Διαφωνώ. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτό λέει η βιβλιογραφία και η ζωή, οι κληρικοί ενδίδουν στο δέλεαρ του έρωτα, στην κοσμικότητα. Στην προκειμένη περίπτωση όμως ο έρωτας θυσιάζεται στο βωμό του καθήκοντος, της στάσης ζωής, της συνειδητής επιλογής... Εν ολίγοις ήθελε να δώσω την πάλη, τον εσωτερικό αγώνα, τον αγώνα της άρνησης. Δεν ήθελα έναν κληρικό που τον κάνουν κληρικό, παπά, τα ράσα, αλλά έναν κληρικό που θα έδινε υπόσταση, αξία, μέσα από την στάση του, την επιλογή του στα ράσα. Όλο το διήγημα είναι ένας ύμνος στην  ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου, όπου το βιολογικό και το κοινωνικό, ηθικό, εννοιολογικό, αναπτύσσουν έναν ενδιαφέροντα, ελπίζω, διάλογο.

     Η επαρχία διαβάζει.

    Τα διηγήματά του μικροί, ολοκληρωμένοι κόσμοι. Ένας ιδεολόγος μπροστά στην κατάρρευση της ιδεολογίας του. Ένας επιστήμονας αντιμέτωπος με την συνείδησή του, ένα ζευγάρι που βιώνει την εμπειρία της άμβλωσης, μια γυναίκα  την οποία εγκαταλείπει το σώμα της,  ένα από τα θέματα επίσης του Δημήτρη Μάνου είναι και ο ρατσισμός που «όχι», μόνο δεν είναι ζήτημα γλώσσας αλλά και νοοτροπίας, αισθητικής, αγωγής και όχι καταγωγής...»

    Για τον Δημήτρη Μάνο, συγγραφική τέχνη ίσον: ύφος, μύθος, γλώσσα, που, αν δεν προάγονται και δεν είναι αναγνωρίσιμα, καμία προσπάθεια δεν έχει λόγο ύπαρξης. «Γιατί πολλά, αν όχι όλα, έχουν ειπωθεί πριν από εμάς και καλύτερα από εμάς» μας είπε.

    -Σας διαβάζουν οι συμπολίτες σας και γενικότερα, διαβάζουν οι άνθρωποι της περιφέρειας;

    «Με διαβάζουν. Ο κόσμος της περιφέρειας διαβάζει, όσο και αν ηχεί αυτό παράξενα. Απλώς δεν έχει μεγάλες δυνατότητες προσέγγισης του βιβλίου. Δυστυχώς, το βιβλίο δεν θεωρείται, καί στην επαρχία (πως θα μπορούσε), πολιτιστικό αγαθό, αλλά εμπόρευμα, αν και τελευταία οι εκδοτικοί οίκοι αρχίζουν να δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον για την επαρχία βέβαια, ενώ όψιμα  και η επαρχία αρχίζει να ανακαλύπτεται και θεματολογικά. Είναι διαφορετικό όμως όταν ζεις και δημιουργείς στην επαρχία. Γι’ αυτό πιστεύω, εξάλλου, πως οι άνθρωποι πρέπει να παραμείνουν στον τόπο τους, στην περιφέρεια ή να επιστρέψουν σε αυτόν και να δώσουν τις προσωπικές του μάχες. Μπορεί να βιώνει ο άνθρωπος της περιφέρειας την περιθωριοποίηση, το χαμηλό επίπεδο πολιτισμού και πολιτιστικών εκδηλώσεων, όμως η σχέση του με τον πολιτισμό, το πολιτιστικό αγαθό και την δημιουργία είναι πιο αυθεντική, πιο παρθενική. Δεν υπακούει σε ξένες νόρμες...»

     ...

    Πριν από λίγο καιρό επισκέφθηκε ένα Δημοτικό σχολείο. Ένα κοριτσάκι τον πλησίασε και τον ρώτησε: «Κύριε Μάνο θέλω να γίνω συγγραφέας, αλλά  θέλω να μείνω στο χωριό μου. Εσείς πως τα καταφέρατε;

ΕΥΑΝΝΑ  ΒΕΝΑΡΔΟΥ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

*
    
 νουβέλες για καθημερινούς ανθρώπους

Ο έρωτας, η μοναξιά, η σκληρή απομόνωση της επαρχίας είναι μερικά από τα θέματα που συνθέτουν τον πυρήνα  του νέου βιβλίου του γνωστού συγγραφέα Δημήτρη Μάνου με τίτλο:  «Ένας έρωτας ιοβόλος».

    Ο καλύτερος άνθρωπος και ο πλέον, ίσως, ειδικός συχνά είναι ο ίδιος ο συγγραφέας όπως στην περίπτωση του Δημήτρη Μάνου που μας δίνει την εικόνα του νέου του έργου μέσα από έναν απλό διάλογο.

    -Ποια είναι η πορεία του νέου σας βιβλίου και που αναφέρεται;

    «Βρίσκεται ήδη στη δεύτερη έκδοση μέσα σε δύο εβδομάδες και τείνει προς την τρίτη.   Πηγαίνει πολύ καλά θα έλεγα. Ως προς το δεύτερο σκέλος της ερώτησής σας, πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων που ασχολούνται με ανθρώπινες καταστάσεις, με ήρωες καθημερινούς ανθρώπους. Η νουβέλα: «Ένας έρωτας  ιοβόλος» συγκεκριμένα διαπραγματεύεται την ενεδρεύουσα τραγικότητα που ελλοχεύει στον καθημερινό άνθρωπο ο οποίος όντας ευάλωτος φτάνει στο σημείο να προσδιορίζει την στάση του από το κοινωνικό πρόσωπο και προσωπείο. Είναι μια μουσική διαδρομή δύο αντιθέτων πόλων, της θέσης και της άρνησης, της φύσης και του κοινωνικού καθήκοντος. Μια νουβέλα που διαπραγματεύεται τη στάση ζωής των ανθρώπων που έταξαν τη ζωή τους στο να υπηρετούν υψηλές αξίες. Αναφορικά δε με την δεύτερη νουβέλα, «Κατάρρευση», είναι μια ελεγεία των ιδεολογιών που κατέρρευσαν και των αξιών που χάθηκαν στη δίνη της σκοπιμότητας του πολιτικοποιημένου ατόμου. Ενώ η τρίτη  είναι μια μυθοπλασία πάνω στην τρέχουσα παγκόσμια πολιτική. Μια διλημματική στάση ζωής ενός επιστήμονα, ο οποίος όταν συνειδητοποιεί την ταξική, κοινωνική και ηθική του αλλοτρίωσή σαν υπηρέτης του συστήματος, επαναστατεί, πράξη προσδιοριστική ως προς τις μελλούμενες πολιτικές εξελίξεις ενός συστήματος υπό κατάρρευση.

     -Αυτές οι νουβέλες είναι πρόσφατα γραμμένες;

    «Ναι και όχι. Είναι μια διαδικασία γραφής μέσα στον χρόνο, ξέρετε, κάθε έργο. Ως εκ τούτου, για να έχει διαχρονικότητα ένας μύθος, ένα έργο γενικότερα, χρειάζεται βάθος χρόνου, βίωση, για να αγγίξει την κοινωνική συνισταμένη η μυθοπλασία, αν ο δημιουργός θέλει να είναι η κοινωνική συνείδηση του περιβάλλοντος χώρου.

    -Τι είναι τέχνη για σας;

    «Η αναζήτηση της αλήθειας, της πραγματικότητας ίσως. Η αποκάλυψη της πλάνης μέσα στην οποία ζούμε και  η οποία συνίσταται στο τρίπτυχο: μύθος – ύφος – γλώσσα σε ένα έργο.

    -Τι είναι έμπνευση;

    «Δεν ξέρω. Η έμπνευση είναι μία έννοια μεταφυσική περισσότερο κατά την άποψή μου και ως εκ τούτου δεν μπορεί να αποδώσει απόλυτα την έννοια σύλληψης, σύνθεσης, καταγραφής ενός έργου, όπως αρέσκονται πολλοί να λένε.

Λίλα  Ζερβοπούλου  
 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ