Αν...

 

Πίσω από τα τείχη που υψώσαμε

στις ρίζες της απέραντης μοναξιάς υπάρχει ακόμα κάτι που  
αντιστέκεται και  περιμένει το  καινούριο. Κρύβεται  
σαν λιποτάχτης  στα ασήμαντα πράγματα της  μέρας
στο μεταφυσικό άγγιγμα της νύχτας

στους τύμβους της καθημερινής απόλαυσης. Είναι

μια προσωπική  στιγμή που χάνεται μέσα στις άλλες,  όπως

τα ίδια λόγια σε σελίδες  απαγορευμένων βιβλίων, όπως

το άρωμα GIVENCHY στο πρόσωπο της  ωραίας  Ελένης,  όπως  
το γδαρμένο χαμόγελο  στα ψηφίσματα του Ο.Η.E  -ένα 
κομμάτι  άγραφο χαρτί που περιμένει

την  έμπνευση του ποιητή-
αυτό που  ακουμπάει κουρασμένα στην πλάτη  της  ηλικίας

εκεί που  αφήνουμε  αντίγραφα  ελευθερίας

μια  προσπάθεια  φυγής κάθε  βράδυ  

λίγο πριν πούμε  καληνύχτα  στον  εκφωνητή  του τελευταίου  
δελτίου ειδήσεων...!  

... αντιστέκεται ασυναίσθητα στις άλαλες κραυγές της ερημιάς

λες και δεν χάσαμε πια το τόσο  δα απ’  την καρδιά μας...

γι’ αυτό σου λέω:

αν μπορούσες ν’ αποτρέψεις τον καιρό ή να κάψεις  ένα

δάσος μοναξιά! Αν μπορούσες λέω, αν...!

ΠΕΤΡΕΣ  ΣΠΑΣΜΕΝΕΣ-