ύστατο χαίρε! του Σάκη Στεφανή
Πώς να εκλογικεύσεις το παράλογο, να μιλήσεις για το άρρητο, να πνίξεις τον θυμό σου, όταν η αποχώρηση είναι τόσο ζοφερή, τόσο παράλογη και τόσο εσπευσμένη!
Δεν ήσουν, Σάκη, το παράλογο, ήσουν το έλλογο· γνωρίζεις, όπως γνωρίζουμε κι εμείς πως η ευγένεια, το ύφος σου· το ήθος σου ιδιαίτερα, θα μείνουν ανεξίτηλα στη μνήμη μας που θα αναζητεί πρότυπα αξιών όπως αυτά που υπηρέτησες, τόσο διακριτικά, τόσο ευγενικά και τόσο εμπεριστατωμένα.
Μας θλίβει, Σάκη, η κατάληξη, παρότι ανθρώπινη και εν πολλοίς αναμενόμενη, δεδομένου ότι η ζωή δεν είναι άλλο, παρά μια διαδικασία κατάληξης, πλην όμως, άλλο το έλλογο κι άλλο το άλογο, το άωρο, το εσπευσμένο και το άδικο. «Άλλαι όμως αι βουλαί ημών κι άλλα η φύση», δυστυχώς, Σάκη, «κελεύει».
«Ανερμήνευτο», λοιπόν, «και άρα τραγικό!»
Έχω την παρήγορη αίσθηση, ότι μπορεί να μην είναι, έτσι, ακριβώς, Σάκη, όμως! Ίσως, το καλύτερο που έχει να κάνει, από τη στιγμή που έρχεται στη ζωή, κανείς, είναι να πεθαίνει σύντομα, νέος, όπως είπε και ένας μεγάλος αρχαίος Έλληνας διανοητής, θιασώτης του παράλογου, της ζωής και του θανάτου.
Αν, για όσους απέρχονται υπάρχει λύτρωση και χώρος αναπαύσεως από τα δεινά αυτού του κόσμου, Σάκη, για όσους μένουν όμως, υπάρχει πόνος, λύπη, δυστυχώς, γιατί, ως ανολοκλήρωτα όντα, αισθανόμαστε τις ελλείψεις μας να γίνονται ανυπέρβλητες λόγω της απουσίας εκείνων οι οποίοι, μέσω του ήθους και των γνώσεών τους, θα μπορούσαν να λειάνουν κάπως την απώλεια, την ένδεια, την ανεπάρκειά μας, το κενό.
Γι’ αυτό σου λέω, Σάκη:
Μέγα το κενό, τόσο σε βιολογική, όσο και σε πνευματική παρουσία, καθώς οι γνώσεις σου για την γενέθλιά σου πόλη ήταν τεράστιες και δυστυχία μέγιστη για τους επερχόμενους που δεν θα έχουν την δυνατότητα να λάβουν γνώση, να γίνουν δηλαδή σοφότεροι, καλύτεροι, δικαιότεροι· πιο ενημερωμένοι! Εδώ ελέγχω, αν θέλεις, όμως και τον εαυτό μου, Σάκη. Έπρεπε να επιμείνω έτι περαιτέρω εις τρόπον ώστε να σε πείσω να τις καταθέσεις, να τις υπαγορεύσεις, εν εναντία περιπτώ-σει, σε κάποιον, κάπου, έστω, με σκοπό να παραμείνουν κτήμα, εσαεί!
Παρότι, «μοναχός πορεύεται», γνωστό αυτό, «στη δόξα και στον θάνατο κανείς», όπως λέει χαρακτηριστικά και ο ποιητής, εντούτοις μας προκαλεί συντριβή το άγνωστο, το επέκεινα και το ανερμήνευτο, Σάκη, κι η μόνη μας ελπίς, είναι τα λόγια του Σωκράτη προς τους μαθητές του λίγο πριν πιεί το κώνειο κι αποχωρήσει, που τους είπε, το απλούστερο, ότι: «εφόσον υπάρχει ζωή στο επέκεινα, δεν χρειάζεται να θλίβεσθε, αλλά να χαίρεστε, φίλοι μου, δεδομένου ότι θα βρεθώ δίπλα στους μεγαλύτερους διανοητές, φιλοσόφους ποιητές», οπότε ελπίδα μέγιστη για ένα ευπατρίδη, Σάκη, όπως εσύ.
Επ’ αυτού, επίτρεψέ μου μία τελευταία παραίνεση, Σάκη:
Εάν βρεθείς, που θα βρεθείς, είναι βέβαιο, εφόσον επαληθευτεί ο λόγος του Σωκράτη, ανάμεσα στους μεγάλους διανοητές, μίλησέ τους ευθαρσώς για τους ελάχιστους μεν, υπαρκτούς δε, εν ζωή, χορηγούς και την δική σου χορηγία. Και μην διστάσεις να γίνεις πάλι, Σάκη, χορηγός κάποιας τραγωδίας από τις πολλές που θα συναντήσεις, είμαι βέβαιος, αφού τα δεινά αυτού του κόσμου είναι μέγιστα κι τραγωδίες μας μεγάλες.
Αυτά τα λίγα Σάκη.
Καλό ταξίδι φίλε μου, αδερφέ μας, συμπολίτη μας
13/6/2020
13/6/2020
