ΝΙΚΟΣ ΞΕΝΙΟΣ: ΤΑ ΣΠΛΑΧΝΑ

      

ευπειθής μυθοπλαστικός λόγος 

Ένα έργο που συγκινεί και προβληματίζει, τόσο με την σύνθεση

του μύθου του, όσο και με τον εμβριθή λογοτεχνικό του λόγο.

Έναν μύθο πληρέστατα θεμελιωμένο ως τα έσχατα όρια της

ανθρώπινης ψυχανάλυσης και τις εσχατιές του ενστίκτου, όπου

το αίτιον
(πτώση ― άνοδος),
βρίσκεται σε μία κρυπτογραφημένη αλληλεξάρτηση μαζί τους,

καθώς οι μνήμες, αχλή ελέγχου και αναστολών, εμποδίζουν,
την υπέρβαση, πόσο μάλλον την ακύρωση, των παιδικών τραυ-

ματικών παραστάσεων (εμπρησμός '34, πογκρόμ Θεσσαλονί-

κης, εμφύλιος και λοιπά εν προκειμένω) που φέρουν ως φορτί-

ο μέσα τους τα υποκείμενα της (μυθ)ιστορίας• του Άλκη ιδιαί-

τερα, που, στην προσπάθειά του να διαχειριστεί τον ευπαθή

του χαρακτήρα και τα τραύματα (απώλειες, ιδιαιτερότητες,

πληγές και συναφή), αποδύεται σε μία Οδύσσεια υπαρξιακή,

για να οδηγηθεί μέσα από την διαρκώς μεταβαλλόμενη Ευρω-

παϊκή ανθρωπογεωγραφία, στην περιπόθητή του κάθαρση –ό-

ρα αυτογνωσία!