ΧΡΟΝΟΣ
Ο χρόνος είναι υποκειμενικότητα. Έχει άμεση σχέση με το βίωμα. Άρα ο χρόνος είναι αυτό-αναφορικός. Οπότε,
μόνο στιγμές
υπέρβασης ( μια στιγμή μία αιωνιότητα) καιπρόσωπα τα οποία μας οδήγησαν (μας οδηγούν) στην αυτό-αναφορικότητα, που συνετέλεσαν
και συντελούν στην συνείδηση του εαυτού μας είναι ικανές να καθορίσουν την υπαρξιακή
αντίληψη του χρόνου.
Ως εκ τούτου:
Ο χρόνος ως υποκειμενικότητα, είναι
μέσα μας, καθώς είναι η έσχατη ταυτότητά μας.
Ο άνθρωπος εκφράζεται μέσω του ιστορικού του περιεχομένου, μέσω του μύθου του. Χωρίς μύθο, ιστορικότητα, ο άνθρωπος είναι κενός περιεχομένου.
Ο άνθρωπος εκφράζεται μέσω του ιστορικού του περιεχομένου, μέσω του μύθου του. Χωρίς μύθο, ιστορικότητα, ο άνθρωπος είναι κενός περιεχομένου.
Συχνά επικαλούμαστε τους άλλους σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσουμε την παραίτησή μας, ξεχνώντας βέβαια ότι οι άλλοι είναι προσχηματικοί γύρω μας. Παρά ταύτα, εναποθέτουμε τις ελπίδες μας πάνω τους, κάτω από το βάρος της υπαρξιακής, μεταφυσικής μας αγωνίας και της ψευδαίσθησής μας για μια μελλοντική διάρκεια μέσω αυτών (παιδιά, εγγόνια ιδιαίτερα), που, εκόντες άκοντες διαμορφώνονται από τις προσωπικές μας αγωνίες, τους προσωπικούς μας φόβους, τις προσωπικές μας αποτυχίες.
Αυτό όμως, δεν είναι αγάπη, το λιγότερο, είναι ετεροπροσδιορισμός, φιλαυτία, αρρωστημένος ναρκισσισμός. Χρειαζόμαστε τη μελλοντική μας προοπτική για να ακυρώνουμε τον θάνατο, βέβαια, όχι την ψευδαίσθηση, που λειτουργεί, ενδόμυχα, ως μετεμψύχωση, οιονεί, όμως. Η μελλοντική μας προοπτική, δεν μπορεί, παρά να είναι ατομικά χρονική. Όπου υπάρχει παρόν υπάρχει και μέλλον. Και το μέλλον έχει νόημα προτού ακόμα υπάρξει, γιατί ακόμα και αν δεν συμβεί, δεν υπάρξει, εγκυμονεί και παίζει σημαίνοντα ρόλο καθώς βοηθά στην ύπαρξη του παρόντος. Το ανεκπλήρωτο έχει την ίδια σπουδαιότητα με το εκπληρούμενο, γιατί, ναι μεν, ζωή είναι μνήμη του παρελθόντος, είναι και ερμηνεία του παρόντος και η εμπειρία του μέλλοντος, παράλληλα, όμως.
Αυτό όμως, δεν είναι αγάπη, το λιγότερο, είναι ετεροπροσδιορισμός, φιλαυτία, αρρωστημένος ναρκισσισμός. Χρειαζόμαστε τη μελλοντική μας προοπτική για να ακυρώνουμε τον θάνατο, βέβαια, όχι την ψευδαίσθηση, που λειτουργεί, ενδόμυχα, ως μετεμψύχωση, οιονεί, όμως. Η μελλοντική μας προοπτική, δεν μπορεί, παρά να είναι ατομικά χρονική. Όπου υπάρχει παρόν υπάρχει και μέλλον. Και το μέλλον έχει νόημα προτού ακόμα υπάρξει, γιατί ακόμα και αν δεν συμβεί, δεν υπάρξει, εγκυμονεί και παίζει σημαίνοντα ρόλο καθώς βοηθά στην ύπαρξη του παρόντος. Το ανεκπλήρωτο έχει την ίδια σπουδαιότητα με το εκπληρούμενο, γιατί, ναι μεν, ζωή είναι μνήμη του παρελθόντος, είναι και ερμηνεία του παρόντος και η εμπειρία του μέλλοντος, παράλληλα, όμως.
Χωρίς προσωπικό βίωμα (μύθο, ιστορία, παρελθόν), δεν υφίσταται παρόν και μέλλον. Τα παιδιά, δημιουργούν
ψευδαίσθηση υπαρξιακής διάρκειας απλώς, ως εκ τούτου καιρός να δει κανείς την
εσωτερική του εντροπία*
---------------------.
*β/φία:
Καντ, Χούσλερ, Χάιντεκερ, Ζιάκας, Dugin.