κόστος – λύτρωση
Σ
|
υνακόλουθο της ψυχικής απόλαυσης του
ιδεόπλαστου έρωτα, είναι ο πόνος –έλλειψη, λύπη, εκνευρισμός–, που απορρέει από
την ένσαρκη απουσία, η οποία μετατρέπεται σε πλήρες αδιέξοδο· εμμονή, τυραννία,
όταν δεν υφίσταται ισοδύναμη, αν όχι υπέρτερη, πνευματική συγκρότηση,
ιδιοσυγκρασία, ικανή να τον ισοσκελίσει, να τον υπερβεί. Ένας πόνος, που, παρότι
ανεπιθύμητος, μη επιδιωκόμενος, εντούτοις ηδονικός ("σε κάθε λύπη υπάρχει κάποιο ίχνος ηδονής*") και μάλλον αναγκαίος ("αναγκαία προϋπόθεση ευτυχίας" κατά Νίτσε) για
την πλήρωση, τον κορεσμό του έλλογου, φαντασιακού μας πόθου· ίσως γιατί ο πόνος για να γίνει λειτουργικός πρέπει να είναι απόλυτος, αγιάτρευτος, πόνος που δεν υποφέρεται, όπως θα έλεγε ή, μάλλον, υπαινίσσεται και ο Μαρκήσιος ντε Σαντ.
Πώς θα μπορούσε,
αφού είναι πλήρωμα ζωής. Η φωτεινή προσδοκία, η οποία, μέσα από τον πρωτογενή
οίστρο, ανεβάζει την θνητή μας ύπαρξη με αναβαθμούς, εκστάσεις και αισθησιακούς
διαλογισμούς, προς την μοναδική πηγή του φωτός, δεδομένου ότι είναι η
εντελέχειά μας, ο τελικός σκοπός, η θέωσή μας· η μυθολογική, φαντασιακή μας ολοκλήρωση·
το αίτιον του παντός· η μόνη μας
δικαίωση.
Επειδή μια τέτοια προσπάθεια ξεπερνά τις
ανθρώπινες αντοχές συχνά όμως, δεδομένου ότι, είναι ευθέως ανάλογη με την επιθυμία,
επιθυμία πληρότητας, προϋπόθεση της οποίας είναι ο άλλος· μέγιστη απόδειξη της
ανεπάρκειάς μας. Η μόνη λύση που ενδείκνυται είναι ο πανδαμάτωρ χρόνος, και η
αναγωγή σε φάσμα του άλλου, της άλλης, που μέθυσε από την μυρσίνη, την αύρα,
το κάλλος, τον ερωτισμό μας, και σαν φάσμα, προϊόντος του χρόνου και πάλι, απομακρύνθηκε,
αφήνοντας το μελαγχολικό περίγραμμα του
κάλλους του, ως άφατη ανάμνηση, συγκίνηση, στα φωτεινά μας μάτια.
Παρότι αβάσταχτο το άγος του, εντούτοις
αναπόφευκτο, δεδομένου ότι είναι κύριο χαρακτηριστικό του έρωτα· απόλυτα
συνυφασμένο με την ύπαρξή του, δοθέντος ότι ο έρωτας, δεν είναι επιλογή, είναι κατάσταση έξωθεν προερχομένη (Άτις των
θεών). Και ως κατάσταση την υφίσταται, πάλλεται, υποφέρει, διωκόμενος (η) από
την Μήνιν του κανείς, η δε λύτρωση, πέραν του φάσματος, εάν η απαλλαγή, μέσω
αυτού, δεν είναι εφικτή, διττή, μιας και καλείται να επιλέξει: ή την ένσαρκη ολοκλήρωση που εγκυμονεί όμως
την διάψευση, την απομυθοποίηση, την ολική κατάρρευση του οικοδομήματος, το
άτομο, ή τον θάνατο –βιολογικό ή
ψυχολογικό. Να πάψει να υφίσταται, ούτως ειπείν, το αντικείμενο
του πόθου του· "...μοναδικός τρόπος να ζήσει αυθεντικά το πάθος του κανείς, είναι ο θάνατος· να πεθάνει μ' αυτό και γι' αυτό**", αναφέρει ο διανοητής.
Ο ευτυχής έρωτας, δεν έχει ιστορία, γι’
αυτό και οι ποιητές τον αγνοούν, δεν τον αγγίζουν καθόλου!
*Μητρόδωρος: Επικούρειος φιλόσοφος (331 - 277 π.Χ)
**Α. Καμύ: "Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος".
πίνακας: gustav - Klimt : το φιλί.
----------------------------------
Δείτε επίσης: https://dimitrismanos.blogspot.com/2018/09/3_74.html#more –ΕΡΩΤΑΣ -3
Έπεται συνέχεια:
**Α. Καμύ: "Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος".
πίνακας: gustav - Klimt : το φιλί.
----------------------------------
Δείτε επίσης: https://dimitrismanos.blogspot.com/2018/09/3_74.html#more –ΕΡΩΤΑΣ -3
Έπεται συνέχεια:
