https://dimitrismanos.blogspot.com/2018/09/2.html
--------------------------------------------------------
Δείτε επίσης: https://dimitrismanos.blogspot.com/2018/09/2.html – ΕΡΩΤΑΣ -2
ένσαρκος – ιδεόπλαστος
Έ
|
ρωτας, κατά τους ειδήμονες, αναλυτές, είναι η βιωματική σχέση, η διαδικασία που οδηγεί τον άνθρωπο από το αισθητικό κάλλος, την ομορφιά των προσώπων, στην μοναδικότητα και την σοφία του έλλογου, υπερβατικού κάλλους· ήτοι το θείον.
Ως εκ τούτου:
Εάν πιστεύουμε, (είναι αληθές), στην θεωρητική αρχή, ότι: Έρωτας, ίσον πόθος, πόθος του ωραίου, άκρατη επιθυμία πληρότητας, και πόθος ίσον πάθος, πάθος του απόλυτου, της ταύτισης στο διηνεκές, αφενός, και αφετέρου, στην διττή υπόσταση του ανθρώπου, όπως οι Ορφικοί και ο Πλάτωνας. Τότε η ψυχή ως υπέρτατη του σώματος, είναι το υπέρτατο κάλλος, άρα θεία, και ως θεία, υπέρτατη του αισθητού κόσμου, μετέχει μέσω της υπέρβασης, της μεταρσίωσης και της ενόρασης, στο έλλογο, θεϊκό, κάλλος, ήτοι στην Ιδέα. Και ως Ιδέα, ατενίζει εκ του σύνεγγυς στα υπέρτατα δώματα, το έλλογο κάλλος, το οποίο απέχει έτη φωτός από το αισθητό, καθώς είναι η νοσταλγία απλώς του Ιδεατού, δεδομένου ότι είναι μίμηση, πιστό ή μη, αντίγραφό του.
Εξ’ αυτού ορμώμενος:
Ίσως δεν είναι υπερβολή, εκτός τόπου και χρόνου, εάν ισχυριστεί, ενστερνιστεί κανείς την, ευρέως και πολλαπλώς θεμελιωμένη, θέση, άποψη των ιδεαλιστών, ότι, το ερωτικό βίωμα δεν προϋποθέτει, απαραιτήτως, και την σαρκική, σωματική ένωση, πράγμα που, εφόσον ισχύει, είναι αποδεκτό, οδηγεί στο λογικό συμπέρασμα, ότι υπάρχει μία ιδιότυπη αυτονομία, υπεροχή, του Ιδεατού έρωτα, προς τον ένσαρκο.
Αληθές, μάλλον, κατά τους θεωρητικούς, υπερμάχους του ιδεόπλαστου έρωτα, εφόσον δεχθούμε και πάλι την Ορφική, Πλατωνική αρχή που αναφέρει, ότι: Η σωματική έλξη υπόκειται, ο ιδεατός έρωτας υπέρκειται. Σχέση που παγιώνει την ιδιότυπη αυτονομία· υπεροχή του Ιδεατού, προς το ένσαρκο.
Ως εκ τούτου:
Εάν πιστεύουμε, (είναι αληθές), στην θεωρητική αρχή, ότι: Έρωτας, ίσον πόθος, πόθος του ωραίου, άκρατη επιθυμία πληρότητας, και πόθος ίσον πάθος, πάθος του απόλυτου, της ταύτισης στο διηνεκές, αφενός, και αφετέρου, στην διττή υπόσταση του ανθρώπου, όπως οι Ορφικοί και ο Πλάτωνας. Τότε η ψυχή ως υπέρτατη του σώματος, είναι το υπέρτατο κάλλος, άρα θεία, και ως θεία, υπέρτατη του αισθητού κόσμου, μετέχει μέσω της υπέρβασης, της μεταρσίωσης και της ενόρασης, στο έλλογο, θεϊκό, κάλλος, ήτοι στην Ιδέα. Και ως Ιδέα, ατενίζει εκ του σύνεγγυς στα υπέρτατα δώματα, το έλλογο κάλλος, το οποίο απέχει έτη φωτός από το αισθητό, καθώς είναι η νοσταλγία απλώς του Ιδεατού, δεδομένου ότι είναι μίμηση, πιστό ή μη, αντίγραφό του.
Εξ’ αυτού ορμώμενος:
Ίσως δεν είναι υπερβολή, εκτός τόπου και χρόνου, εάν ισχυριστεί, ενστερνιστεί κανείς την, ευρέως και πολλαπλώς θεμελιωμένη, θέση, άποψη των ιδεαλιστών, ότι, το ερωτικό βίωμα δεν προϋποθέτει, απαραιτήτως, και την σαρκική, σωματική ένωση, πράγμα που, εφόσον ισχύει, είναι αποδεκτό, οδηγεί στο λογικό συμπέρασμα, ότι υπάρχει μία ιδιότυπη αυτονομία, υπεροχή, του Ιδεατού έρωτα, προς τον ένσαρκο.
Αληθές, μάλλον, κατά τους θεωρητικούς, υπερμάχους του ιδεόπλαστου έρωτα, εφόσον δεχθούμε και πάλι την Ορφική, Πλατωνική αρχή που αναφέρει, ότι: Η σωματική έλξη υπόκειται, ο ιδεατός έρωτας υπέρκειται. Σχέση που παγιώνει την ιδιότυπη αυτονομία· υπεροχή του Ιδεατού, προς το ένσαρκο.
Πίνακας: «Οι εραστές» του Rene Magritte, 1928
--------------------------------------------------------
Δείτε επίσης: https://dimitrismanos.blogspot.com/2018/09/2.html – ΕΡΩΤΑΣ -2
