ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ

      

           

      

Δημήτρης  Μάνος

 Η ΔΙΑΛΕΚΤΙΚΗ  ΤΟΥ  ΕΡΩΤΑ

Ι

Καθρέφτες χωρίς είδωλα.

Κι όμως δεν ήσουν το κενό, η ουτοπία ήσουν, η προσδοκία της  
      υπέρβασης.

Θα μπορούσες  να συμπυκνωθείς σαν  ωριμότητα βέβαια,  σαν     

      αδρανής αιώρηση,

σαν λογικό υπόστρωμα, ωκεανός αν θέλεις, λανθάνουσα

      παραίσθηση

ή κάτι τέλος πάντων,

εκ διαμέτρου αντίθετο,   

πλην όμως ήσουν η υπερχείλιση της αίσθησης

ας είναι όμως!

ΙΙ

Καθόλου δεν λατρεύω την πραγματικότητα, αλλά εσένα, το

     “μη είναι",

όπως ο ασκητής την εντελέχεια

και ο μυστικιστής το θαύμα,

την άλογη διάσταση.

Τώρα θα πεις τι με γοήτευσε,

όμως το ξέρεις,

άλλο αν σου γεμίζει ενοχές

τις ώρες που βυθίζεσαι μες στην αιθάλη της παραίσθησης

κι ο  ίμερος σε παρασέρνει.

 Καθόλου δεν λατρεύω την πραγματικότητα.

                         

                       * 

H ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ 

ΤΟΥ ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ                                                                                  

Τις Κυριακές σκοντάφτω στη σιωπή. Μελαγχολώ. Αισθάνομαι

      παράξενα

κι  όσο  περνάει  η  ώρα τρέμω. Πως να  χωρέσει λέω μέσα μου

αυτό το αστέρι που προσπαθεί να μπει στο σπίτι απ' τις ρωγμές;

Το βλέπω το πρωί που φεύγει ματωμένο και δακρύζω,  γιατί δεν

έχω δύναμη να σκάψω άλλο μέσα μου, γιατί ο πόνος,  οι πληγές

     μεγάλωσαν,

γιατί ο χρόνος δεν αρκεί το ξέρω  

τί να προφτάσει άλλωστε σε μία νύχτα μέσα μόνος του κανείς;                                            

                              

                           ----------------
                           Οδός  Πανός
                               τεύχος 157