"Περί... Έργου, Ζωγράφου και Ζωγραφικής!"*
Ορθώς η ζωγραφική, μία από τις πιο εκφραστικές μορφές δημιουργίας, θεωρείται, και, μάλλον, είναι θεϊκή, και τούτο επειδή,
μέσω της απεικόνισης δημιουργεί μια νέα πραγματικότητα που δεν υφίστατο προ της δημιουργίας, καθώς είναι η μορφή τέχνης που επαληθεύει την πλατωνική θεώρηση ότι κόσμος δεν είναι ο ορατός, αυτός τον οποίο βλέπουμε, αλλά κάτι εν κρυπτώ το οποίο καλούμαστε να
ανακαλύψουμε, να φέρουμε στην επιφάνεια, δεδομένου ότι οι αισθήσεις μας, το λιγότερο, μας εξαπατούν,
δεν είναι σε θέση να δώσουν την πραγματική εικόνα του κόσμου. Γι’ αυτό και κάθε
έργο τέχνης και δη ζωγραφικής, εμπεριέχει μέσα του την
αποκάλυψη, καθώς μας δίνει μια άλλη, ιδιαίτερη, εικόνα του αισθητού μας κόσμου. Κάτι που
τείνει να πλησιάσει, επί ματαίω, το αρχέτυπο, καθώς τα πάντα είναι μια ανάμνηση
του πρωτοτύπου, της ιδέας κατά τον φιλόσοφο. Γι’ αυτό και, όταν ένας ζωγράφος
ζωγραφίζει ένα τραπέζι, ένα λουλούδι, ένα τοπίο, δεν ζωγραφίζει αυτό
καθ’ αυτό το τραπέζι, το τοπίο και λοιπά,
αλλά την έννοια (μια έννοια), την ιδέα του αντικειμένου. Γι’ αυτό και κάθε έργο τέχνης είναι
μια υποθετικότητα απλώς! Μια προσπάθεια να πλησιάσουμε, να μιμηθούμε το πρότυπο,
την καθαρή ιδέα του εκάστοτε αντικειμένου. Γι’
αυτό και κάθε έργο τέχνης είναι μια νέα δημιουργία και ο ζωγράφος ένας αρχαιολόγος που σκάβει μέσα του να βρει,
να αποδώσει ένα μέρος της αλήθειας.
Δεν διαφεύγει κανενός, είναι κοινός τόπος άλλωστε, ότι ζωγραφική δεν είναι η τοποθέτηση ενός αντικειμένου μέσα στον χώρο απλώς, ούτε η χρωματική απόδοση και η αρχιτεκτονική του. Έργο τέχνης, ζωγραφική εν προκειμένω, είναι κάτι (συν) και πέραν αυτών. Κάτι βαθύτερο, κάτι ουσιαστικότερο. Κάτι που υπερβαίνει τις τεχνικές σταθερές, την χρωματική και αναλογική τοποθέτηση ενός αντικειμένου στον χώρο. Δεν είναι απλώς απεικόνιση, αντιγραφή, κάτι συμπτωματικό –τυχαίο. Η αισθητική αντίληψη δεν είναι σύμπτωση. Είναι σύγκλιση. Σύγκλιση πολλών παραγόντων –αισθητικής, παιδείας, κοινωνικής ευαισθησία και λοιπά.
Αν
ο αισθητός κόσμος είναι απατηλός όπως αναφέρθηκε, ο εικαστικός κόσμος του Κώστα
Ρήμου είναι απόλυτα αληθής ως προς τις αισθητικές προσλαμβάνουσες του περιβάλλοντος χώρου, της γενέθλιας πόλης
εν προκειμένω, καθώς είναι μια ειλικρινής δοξασία, από τις πάμπολλες που
κρύβονται κάτω από το πέπλο της αρχετυπικής πραγματικότητας. Και αυτό, γιατί, κάθε
του έργο είναι μια παρουσία πάνω στην απουσία, πάνω στην απώλεια, πάνω στη φθορά. Ιδιαίτερα όταν το έργο διαλέγεται με το παρελθόν, με το
δυνάμει να συμβεί, να έχει συμβεί σε ενεστώτα ή παρελθόντα χρόνο και άρα να
υπάρχει ως ανάμνηση, ως μνήμη, ως
αναφορά. Καθώς είναι ένας διάλογος, που εκπέμπει, παράλληλα με την εικαστική απόλαυση και
έναν θρήνο, μια μελαγχολία. Μελαγχολία
για την απώλεια της αυθεντικότητας, την απώλεια της δυνατότητας, την απώλεια
της αλήθειας που εγκιβωτίζεται μέσα στις μνήμες, στις αισθητικές αναπολήσεις, τις
ατομικές μας προσεγγίσεις για το χαμένο,
το ειδυλλιακό, το μέτρο έχων και απόλαυση.
Σε
αρκετά έργα της παρούσης κυριαρχεί η ρεαλιστική αποτύπωση. Μια αποτύπωση χρωμάτων,
καταστάσεων και εικόνων, που αναδεικνύει μια ερωτική σχέση χώρου – χρόνου, από
την οποία έλκεται και θέλγεται ο ζωγράφος. Μια έλξη αρκούντως ικανή να μετατρέψει την μνήμη σε νοσταλγία και την απώλεια σε εικαστική εικόνα.
Μια εικόνα αρκούντως αντικειμενική καθώς δεν εξωραΐζει και δεν υποβαθμίζει τίποτα.
Πως θα μπορούσε αφού τα πάντα είναι δυνατά αποτυπωμένα μέσα του, και άρα βαθιά
βιωματικά.
Η
παρούσα έκθεση αβίαστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια αισθητική διαχείριση
αναμνήσεων, αλλά και ως μια εικονογράφηση κειμένων. Καθώς ιστορία, και εικόνες
συνυπάρχουν μέσα στο ίδιο αφηγηματικό πλαίσιο που δεν είναι άλλο από τον καμβά
τον χρωστήρα και την αισθητική του δημιουργού που άλλοτε εκφράζεται μέσω του
άπλετου ρεαλισμού όπως αναφέρθηκε, και άλλοτε μέσω της αφαίρεσης με χρώματα
απογευματινά, ζεστά, γήινα.
Σε
μια εποχή όπου η υποκειμενικότητα, και ο λαϊκισμός δολοφονούν τον πολιτισμό
καθώς ελευθερώνουν την βαρβαρότητα και
επενδύουν στην υποβάθμιση, στο αγοραίο, το ευκαιριακό και το χυδαίο, φωνές, ουδόλως ευκαιριακές, όπως η παρούσα, έχουν
λόγο ύπαρξης και παρουσίας.
Ο
Κ. Ρ είναι ένας εικαστικός της διάρκειας, της συνέπειας και της επιμονής. Ευχή
όλων να παραμείνει ίδιος.
--------------------------------------------------------------
*εισήγηση
στα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής του
Κ.Ρ
23- Σεπ- 2012
