Μικρές Ανάσες

ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ
«Μικρές Ανάσες»
Ποιήματα - Εκδόσεις Μελάνι

Αν, ποίηση, κατά μία εκδοχή, είναι η δικαίωση του λόγου, λόγος καθ’ αυτός καί λόγος ύπαρξης ποίησης και ποιήματος, η ποίηση του Θανάση Μαρκόπουλου επιβεβαιώνει την εκδοχή αυτή, και τούτο διότι ο ποιητικός του λόγος, διευρύνει το συναίσθημα, καθώς αντανακλά κατά τρόπο ελλειπτικό, πλήρως όμως περιεκτικό ως προς την διατύπωσή του το βίωμα.

Ποίηση υφίσταται, γράφεται, εκδίδεται κατά κόρον, πλην όμως, δεν αποτελεί πράξη δικαίωσης, ποιητικής ύπαρξης η γραφή, η έκδοση ενός ποιήματος, μιας ποιητικής συλλογής απλώς και μόνο, αλλά ο τρόπος προσέγγισης, διεύρυνσης του ερεθίσματος. Η νίκη του λόγου πάνω στο κράτος των αισθήσεων. Ιδιαίτερα δε, ο τρόπος διατύπωσης των συγκινήσεων μέσω της γλώσσας

Γλώσσα της ποίησης, είναι η λέξη, η αφαίρεση, η σημειολογία της σιωπής, που μέσα από την κρυπτότητα απελευθερώνει την έννοια που το υποκείμενο, ο ποιητής, συλλαμβάνει, ήτοι την αλήθεια του πράγματος που απορρέει από τα νοήματα που ένας στίχος, μια γραφή θέλει να προσδιορίσει, να αναδείξει, να επαληθεύσει –συναίσθημα, βίωση, επεξεργασία, συγκίνηση, αποτέλεσμα.

Αν, τα όρια της ποίησης, είναι τα όρια της γλώσσας, όπως  ορθώς λέγεται, επίσης, για έναν ποιητή, και, γλώσσα, κατά Χάιντεγκερ, ποίηση κατ’ ουσία, η γλώσσα και η αρχιτεκτονική σε όλο το ποιητικό φάσμα του Θ. Μαρκόπουλου είναι καί κεκτημένη καί διευρυμένη, καθώς είναι μια γλώσσα άκρως  ποιητική, αφαιρετική, σημειολογική, χωρίς φραστικούς εντυπωσιασμούς, ποιητικίζοντα σχήματα και εκκωφαντικές εκφράσεις. Μια γλώσσα που αναδεικνύει την προνομιακή σχέση του ποιητή μαζί της.


Ο Θανάσης Μαρκόπουλος, πιστός στην αισθητική του λόγου και του ύφους του αποκωδικοποιεί, αρνούμενος την κατασκευασμένη πραγματικότητα,  αρχέτυπες ανθρώπινες καταστάσεις και με έναν κώδικα, απλό ως προς την διατύπωσή του, διεισδυτικό ως προς τα νοήματά του, απελευθερωτικό ως προς θεατρικόητά του, καταθέτει τις κοινωνικές (Εμφύλιο Χώμα - Κορυσχάδες), συναισθηματικές (Κόκκινη Στάχτη), οντολογικές - υπαρξιακές  (Απόπειρα Άλωσης - Νόστοι Μεσήλικα) προσλαμβάνουσες, κινούμενος ανάμεσα ενός ποιητικού ρεαλισμού και οντολογικού ιδεαλισμού.


Καμία φωνασκία!
Λόγος λιτός, άγονος επιτήδευσης, μεστός περιεχομένου. Νοήματα ελλειπτικά, χωρίς παρεμβολές, μετατοπίσεις, διασπάσεις. Ατομικές καταθέσεις μέσα από το πρίσμα της αρνητικής βίωσης και της κοινωνικής ερμηνείας. Απογοητεύσεις που διεκδικούν την απώλεια των στιγμών μας, θρύμματα ευτυχίας που θυμίζουν την απόγνωσή μας. Μοναξιά, ιστορικές μνήμες, προσωπικές εκκρεμότητες πλήρωσης, επαμφοτερίζουσες παλινδρομήσεις, συνεχείς μεταπτώσεις -εφαλτήρια αυτογνωσίας- συνθέτουν το κορμό της τελευταίας (8ης) ποιητικής συλλογής του, «Μικρές Ανάσες», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μελάνι».

"Mετά το θρυλικό γονάτισμα / μπροστά στην Ιερά Εξέταση / το πρωινό εκείνο της 22ας Ιουνίου / του σωτηρίου έτους 1633 / ο Γαλιλαίος / τράβηξε πάλι για το στέκι του / ήπιε κατεξαίρεση / ένα ολόκληρο καραφάκι ούζο / και πήρε το δρόμο για το σπίτι / ευδαίμων που η γη ακόμα γύριζε / μαζί με το κεφάλι του"
 

Άρρητες εικόνες που συνιστούν την ποιητική ουσία, που δικαιώνουν την ύπαρξη γραφής.