ΚΩΣΤΑΣ ΑΚΡΙΒΟΣ
«Σφαίρα στο βυζί»
Διηγήματα - Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Συχνά, μες στον ορυμαγδό των εκδόσεων λανθάνουν έργα τα οποία και λόγο
ύπαρξης έχουν καί πληρούν τις προϋποθέσεις εκείνες που χρειάζεται ένα
έργο για να δικαιώσει την ύπαρξή του, όπως το βιβλίο του Κώστα Ακρίβου:
«ΣΦΑΙΡΑ ΣΤΟ ΒΥΖΙ», ένα έργο το οποίο υπερβαίνει τον τρέχοντα μέσο όρο
και βρίσκεται αντιμέτωπο με τον ιστορικό χρόνο, καθώς επιχειρεί (ται)
μια ουσιαστική τομή στη μέχρι σήμερα μυθοπλασία, τόσο ως προς τη
γλώσσα, όσο και ως προς τον μύθο και ύφος, στοιχεία απαραίτητα για την
πληρότητα ενός έργου.
Εκείνο που διακρίνει το έργου του Ακρίβου είναι ότι κατορθώνει μέσα από «μια ελάχιστη σπίθα» να φέρει στην επιφάνεια, με μια Φροϋδική διείσδυση είν’ αλήθεια, τις προσωπικές αδυναμίες των ηρώων του, τους άνομους πόθους τους. Δανειζόμενος δε το εκφραστικά τους μέσα, τον λόγο τους συγκεκριμένα, κατορθώνει να δώσει, με τρόπο συμβατό με το ύφος, (ύφος λογοτεχνικό εφ’ όσον πρόκειται για συγγραφείς, κοινωνικό ή γλώσσα εποχής αν πρόκειται για άλλα πρόσωπα, ιστορικά, Κολοκοτρώνης, Γύφτος κ.λ.π) τη στάση ζωής τους, το πορτραίτο τους, τον αθέατο κόσμο τους, τα απωθημένα ένστικτά τους, αυτά που, ίσως, καθόρισαν το έργο τους και την προσωπικότητά τους.
Ο Κώστας Ακρίβος είναι ένας δόκιμος συγγραφέας, απόδειξη αυτού η βιβλιογραφία του (εννέα (9) πεζογραφήματα από το Ι993), Ο χειρισμός όμως της γλώσσας, η σύνθεση του μύθου και η κατάκτηση του προσωπικού του ύφους στα συγκεκριμένα αφηγήματα θα πιστοποιούσε και με την απουσία τους ακόμα την αξία του. Δεν γράφει απλώς, δεν χρησιμοποιεί τη γλώσσα αλλά την υπηρετεί κατά δόκιμο τρόπο. Είναι τόσο προσεκτική, βασανιστική, η χρήση της γλώσσας που σε αφοπλίζει, όπως σε αφοπλίζει και η ψυχαναλυτική –δόμηση, αποδόμηση- των χαρακτήρων του, σε σημείο που φτάνει, διαβάζοντας το έργο του, στο όριο κανείς. Όπως στην περίπτωση του Τζόυς, και του Τόμας Μαν, που έχεις την αίσθηση μιας, εν ύπνω, εξομολόγησης του υποκειμένου, όταν βρίσκεται ενώπιος ενωπίω και βάζει το δάχτυλό του επί των τύπων των ήλων της ψυχής του, που κολυμπά «στο έρεβος των απωθημένων ενστίκτων του», ή όταν βαδίζει με τη θέλησή του «στο δρόμο του αφανισμού…» - “ΞΙΦΗ ΧΙΑΣΤΙ”.
Ο Ακρίβος επιλέγει την αμεσότητα του καθημερινού προφορικού λόγου (λόγος εποχής) προκειμένου να ολοκληρώσει τους χαρακτήρες του. Μια αμεσότητα ωμής κυριολεξίας όταν αυτό είναι αναγκαίο χωρίς να γίνεται γκροτέσκο. Με μια γραφή άκρως λογοτεχνική διανθισμένη με έναν διακριτικό λυρισμό αποκαλύπτει το βάθος των αισθημάτων.
Ο άνθρωπος, ρέπει, είναι αλήθεια, προς το ένστικτο μόνο που δεν είναι διατεθειμένος να εκτεθεί στον κίνδυνο μιας τέτοιας αποκάλυψης γιατί κινδυνεύει να αποδομηθεί, να χάσει το περίβλημα του μύθου που τον διασώζει, τον κάνει να τον ανέχονται, να τον θαυμάζουν, να τον αναγνωρίζουν. Θέλει να βιώνει τα ένστικτά του εν κρυπτώ, εκ του ασφαλούς, μέσα στην ασφάλεια της ψευδαίσθησης και αυτό, αυτή του την ασφάλεια ακριβώς αποδομεί ο Ακρίβος, φέρνοντας στην επιφάνεια απογυμνωμένο από το μύθο, την ψευδαίσθηση τον άνθρωπο, ήτοι ολοκληρωμένο, έτσι που να μοιάζει ίδιος με εμάς κι όμως τόσο ξένος, θεόρατος αν είναι επώνυμος, σχεδόν, ένας μικρός θεός.
"ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ"
«Σφαίρα στο βυζί»
Διηγήματα - Εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ
Συχνά, μες στον ορυμαγδό των εκδόσεων λανθάνουν έργα τα οποία και λόγο
ύπαρξης έχουν καί πληρούν τις προϋποθέσεις εκείνες που χρειάζεται ένα
έργο για να δικαιώσει την ύπαρξή του, όπως το βιβλίο του Κώστα Ακρίβου:
«ΣΦΑΙΡΑ ΣΤΟ ΒΥΖΙ», ένα έργο το οποίο υπερβαίνει τον τρέχοντα μέσο όρο
και βρίσκεται αντιμέτωπο με τον ιστορικό χρόνο, καθώς επιχειρεί (ται)
μια ουσιαστική τομή στη μέχρι σήμερα μυθοπλασία, τόσο ως προς τη
γλώσσα, όσο και ως προς τον μύθο και ύφος, στοιχεία απαραίτητα για την
πληρότητα ενός έργου.Εκείνο που διακρίνει το έργου του Ακρίβου είναι ότι κατορθώνει μέσα από «μια ελάχιστη σπίθα» να φέρει στην επιφάνεια, με μια Φροϋδική διείσδυση είν’ αλήθεια, τις προσωπικές αδυναμίες των ηρώων του, τους άνομους πόθους τους. Δανειζόμενος δε το εκφραστικά τους μέσα, τον λόγο τους συγκεκριμένα, κατορθώνει να δώσει, με τρόπο συμβατό με το ύφος, (ύφος λογοτεχνικό εφ’ όσον πρόκειται για συγγραφείς, κοινωνικό ή γλώσσα εποχής αν πρόκειται για άλλα πρόσωπα, ιστορικά, Κολοκοτρώνης, Γύφτος κ.λ.π) τη στάση ζωής τους, το πορτραίτο τους, τον αθέατο κόσμο τους, τα απωθημένα ένστικτά τους, αυτά που, ίσως, καθόρισαν το έργο τους και την προσωπικότητά τους.
Ο Κώστας Ακρίβος είναι ένας δόκιμος συγγραφέας, απόδειξη αυτού η βιβλιογραφία του (εννέα (9) πεζογραφήματα από το Ι993), Ο χειρισμός όμως της γλώσσας, η σύνθεση του μύθου και η κατάκτηση του προσωπικού του ύφους στα συγκεκριμένα αφηγήματα θα πιστοποιούσε και με την απουσία τους ακόμα την αξία του. Δεν γράφει απλώς, δεν χρησιμοποιεί τη γλώσσα αλλά την υπηρετεί κατά δόκιμο τρόπο. Είναι τόσο προσεκτική, βασανιστική, η χρήση της γλώσσας που σε αφοπλίζει, όπως σε αφοπλίζει και η ψυχαναλυτική –δόμηση, αποδόμηση- των χαρακτήρων του, σε σημείο που φτάνει, διαβάζοντας το έργο του, στο όριο κανείς. Όπως στην περίπτωση του Τζόυς, και του Τόμας Μαν, που έχεις την αίσθηση μιας, εν ύπνω, εξομολόγησης του υποκειμένου, όταν βρίσκεται ενώπιος ενωπίω και βάζει το δάχτυλό του επί των τύπων των ήλων της ψυχής του, που κολυμπά «στο έρεβος των απωθημένων ενστίκτων του», ή όταν βαδίζει με τη θέλησή του «στο δρόμο του αφανισμού…» - “ΞΙΦΗ ΧΙΑΣΤΙ”.
Ο Ακρίβος επιλέγει την αμεσότητα του καθημερινού προφορικού λόγου (λόγος εποχής) προκειμένου να ολοκληρώσει τους χαρακτήρες του. Μια αμεσότητα ωμής κυριολεξίας όταν αυτό είναι αναγκαίο χωρίς να γίνεται γκροτέσκο. Με μια γραφή άκρως λογοτεχνική διανθισμένη με έναν διακριτικό λυρισμό αποκαλύπτει το βάθος των αισθημάτων.
Ο άνθρωπος, ρέπει, είναι αλήθεια, προς το ένστικτο μόνο που δεν είναι διατεθειμένος να εκτεθεί στον κίνδυνο μιας τέτοιας αποκάλυψης γιατί κινδυνεύει να αποδομηθεί, να χάσει το περίβλημα του μύθου που τον διασώζει, τον κάνει να τον ανέχονται, να τον θαυμάζουν, να τον αναγνωρίζουν. Θέλει να βιώνει τα ένστικτά του εν κρυπτώ, εκ του ασφαλούς, μέσα στην ασφάλεια της ψευδαίσθησης και αυτό, αυτή του την ασφάλεια ακριβώς αποδομεί ο Ακρίβος, φέρνοντας στην επιφάνεια απογυμνωμένο από το μύθο, την ψευδαίσθηση τον άνθρωπο, ήτοι ολοκληρωμένο, έτσι που να μοιάζει ίδιος με εμάς κι όμως τόσο ξένος, θεόρατος αν είναι επώνυμος, σχεδόν, ένας μικρός θεός.
"ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ"
